Gece Gelenler Cin Hikayesi

|

 Küçük bir Anadolu köyü olan Karatırnak, gece olunca kimsenin sokağa çıkmadığı bir yerdi. Burada herkesin korkuyla bahsettiği bir hikaye vardı: "Gece Gelenler". Yaşlılar, bu varlıkların karanlık çöktükten sonra köyü dolaştığını, kapılara tıkladığını ve cevap verenleri alıp götürdüklerini anlatır, bu nedenle herkes güneş battıktan sonra kapılarını sıkıca kilitlerdi.

Gençlerden biri olan Ayşe, bu hikayelere inanmazdı. “Herkes bir efsaneye boyun eğmiş. Bu sadece korkutucu bir masaldan ibaret,” diye düşünürdü. Ancak bir gece, bu düşüncesi sınava tabii tutuldu.

Gökyüzü karardığında, Ayşe'nin ailesi yatmaya hazırlanıyordu. Kapıları kilitlemiş, pencereleri örtmüştü. Ama Ayşe bir meydan okuma hissiyle pencereden dışarı bakmaya devam etti. Sessiz bir geceydi, ta ki uzaktan gelen fısıltıyı duyana kadar.

“Ayşee...”

Fısıltı, bir şekilde onun adını söylüyordu. İçi titredi, ama korkusunu bastırdı. "Sadece rüzgâr," diye mırıldandı. Tam pencereyi kapatacakken, bahçenin ortasında hareketsiz duran bir karaltıyı fark etti.

Figür insana benziyordu, ama bir tuhaflık vardı. Uzun boylu, ince yapılıydı ve hareket etmiyordu. Ayşe dikkatle baktı, ama figürün yüzü yoktu. Yüzünün yerine koca bir karanlık boşluk vardı. Kalbi deli gibi atarken geri çekildi.

Aniden, kapıdan gelen bir tıklama sesi duyuldu. Hafifçe, ama kararlıca. Ayşe, ailesinin odasına koşmak istedi ama ayakları onu dinlemedi. Kapının diğer tarafından bir ses geldi:

“Aç kapıyı, Ayşe. Beni unutmadın, değil mi?”

Bu ses, yıllar önce ölmüş kuzeni Selim’in sesiydi. Selim, çocukken bir gece vakti ortadan kaybolmuş, bir daha asla bulunamamıştı. Ailesi, onun Gece Gelenler tarafından alındığına inanıyordu.

Kapı tekrar tıkladı, bu kez daha sert. Ayşe ne yapacağını bilemedi. Bir an cesaretini toplayarak pencereye döndü ve dışarı baktı. Bahçedeki figür artık yoktu. Ama bu kez, penceresinin hemen dışında, karanlık bir yüzüsüz surat ona bakıyordu. İçeri girmek ister gibi cama yapışmıştı.

O anda, odasını dolduran yoğun bir körpe kokusu hissetti. Havadaki tuhaf, keskin koku midesini bulandırıyordu. Korkudan tüm vücudu felç olmuş gibiydi. Figür, cama bir çizik attı. O anda, çizik bir anda alev gibi yanıp söndü ve karanlık şekil yok oldu.

Sabah, Ayşe’nin ailesi onu odasında bayılmış halde buldu. Ancak o günden sonra Ayşe asla eskisi gibi olmadı. Gece yaklaştıkça dönemediği bir transa giriyor, kendi kendine fısıldıyordu:

“Onlar geliyor. Kapıyı kilitleyin. Ama yetmeyecek...”

Karatırnak köyü, o geceden sonra daha da sessiz oldu. Kimse öğrenemedi, Ayşe o gece neyle karşılaşmıştı. Ama bir şey kesindi: Gece Gelenler, unutmuyordu

cin, gece, gelenler

0 yorum:

Yorum Gönder